فراخوانی برای وجدان ها

ماونگ زارنی[1] به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه توشیوکی میماکی[2] ، کودکی که از هیروشیما بازمانده است، شباهت‌هایی را بین ویرانی شهرش(هیروشیما) و مصیبت غیرنظامیان در غزه ترسیم کرده و تأکید می‌کند که چگونه بینش میماکی توجه جهانی را می‌طلبد که به طور فزاینده‌ای با تلفات وحشیانه جنگ آشنا است.

Toshiyuki Mimaki and (right) a UNRWA photo of Gaza

میماکی، بازمانده هیروشیما و برنده جایزه صلح نوبل 2024، وضعیت کنونی غزه را با ژاپن 80 سال پیش مقایسه کرد. این مقایسه به ویژه بر تلفات غیرنظامیان و رنج کودکان تمرکز دارد. میماکی در یک کنفرانس مطبوعاتی پس از اعلام جایزه نوبل گفت که وضعیت غزه که در آن «کودکان خونریزی شدیدی دارند، من را به یاد ژاپن 80 سال پیش می اندازد». این مقایسه با انتقاد مقامات اسرائیلی مواجه شد. به طوری که «گیلاد کوهن» سفیر اسرائیل در ژاپن در X از اظهارات میماکی که غزه را با ژاپن پس از جنگ جهانی دوم مقایسه کرده بود، انتقاد کرد و گفت که این مقایسه‌ها تاریخ را تحریف می‌کندو قربانیان را بی‌حرمت می‌کند وآن را «ظالمانه» و «بی اساس» خواند[3] .

مقاله مقیاس تخریب به مقایسه قدرت تخریب سلاح های مختلف می پردازد:

• بمب هیروشیما: معادل 15000 TNT

• غزه (تا سال 2023) : معادل 25000 TNT بر اساس گزارش ناظر حقوق بشر Euro-Med

همچنین اشاره می کند که سلاح های متعارف در سال 2024 به توانایی های مخربی رسیده اند که با سلاح های اتمی قابل مقایسه است.

مقایسه های آماری:

• تلفات هیروشیما/ناکازاکی: در مجموع 200000 نفر[4]

• تلفات غیرمستقیم غزه: 186000 نفر (طبق گفته محققان ذکر شده)

• تخریب ساختمان در غزه: 30٪ در سراسر غزه (اکتبر 2023-ژانویه 2024)؛ مقایسه ای: 10 درصد از ساختمان ها در سراسر آلمان نازی (1942-1945)

ماونگ زارنی می نویسد که بمبی که آمریکایی‌ها در پروژه منهتن تحت مدیریت پنتاگون آن را «پسر کوچولو» نامیده‌اند، بیش از 100 هزار نفر از جمله هزاران کارگر و دانش‌آموز کره‌ای و چینی را کشت که بسیاری از آن‌ها در انفجاری که دمای آن به بیش از 7000 رسیده بود، سوزانده شدند. درجه سانتی گراد در چند دقیقه اول (یا 12600 درجه فارنهایت).دو بمب در هیروشیما و ناکازاکی در 6 و 9 اوت 1945، در مجموع 200 هزار کشته برجای گذاشت. تعداد تخمینی قابل مقایسه ای از مرگ غیرمستقیم فلسطینیان در غزه(186000) توسط تیمی از محققان فلسطینی و آمریکای شمالی در مکاتبات خود با مجله پزشکی بریتانیایی Lancet منتشر شده در 5 ژوئیه 2024 ارائه شد.

مشاهدات دست اول نویسنده مشاهدات شخصی از بازدید از پارک یادبود صلح هیروشیما و بازدید از مرز غزه که شاهد انفجار و دود بوده است

ماونگ زارنی در این مقاله بر چگونگی تکامل سلاح‌های متعارف تأکید می‌کند. از جمله :

• سنگر شکن های مدرن می توانند زمین را به مایع تبدیل کنند.
• تسلیحات متعارف در حال حاضر قادر به تخریب هستند که قبلاً به سلاح هسته ای نیاز داشتند.
• تأثیر در غزه به دلیل تراکم جمعیت و مساحت محدود (140 مایل مربع) افزایش یافته است.

ماونگ زارنی به بیانیه انیشتین[5] پس از هیروشیما در مورد نیاز به ترک جنگ اشاره می کندکه نشان می دهد حتی انیشتین نیز از قدرت مخرب سلاح های متعارف امروزی شوکه خواهد شد.

بازتاب‌های ماونگ زارنی از سفرهایش به سرزمین‌های فلسطین اشغالی گرفته شده است. جایی که او از نزدیک شاهد صداها و مناظر تخریب بود.

تصویری که او از فراخوان میماکی ارائه می‌کند، تصویری است که از جغرافیا و فرهنگ فراتر می‌رود و قیاس «هیروشیما-غزه» را به عنوان یادآوری ضروری از هزینه‌های انسانی مرتبط با تهاجم نظامی، چه از طریق سلاح‌های هسته‌ای یا متعارف، قرار می‌دهد. این مقایسه صرفاً نمادین نیست. این امر بر تحولات وحشتناک در تسلیحات متعارف تأکید می کندکه امروزه قدرت آن می تواند حتی با بمب اتمی در توانایی آنها برای تخریب، رقابت کند.

تجربه هیروشیما با سطح غیرقابل تصوری از رنج تعریف شد، با بیش از 200 هزارکشته و بازماندگان که در ژاپن از آنها به عنوان هیباکوشا[6] یاد می شود، زخم های جسمی و روانی را تحمل کردند. اما تحولاتی که ماونگ زارنی به آن اشاره می‌کند، به‌ویژه استفاده اسرائیل از بمب‌های مخفی و توپخانه در غزه پرجمعیت، قدرت عظیم سلاح‌های غیرهسته‌ای معاصر را به نمایش می‌گذارد.

بر اساس گزارش‌هایی که او به آن اشاره می‌کند، این تخریب تاکنون بیش از 30 درصد از ساختمان‌های غزه را تحت تأثیر قرار داده است. سطحی از آسیب که یادآور تئاتر اروپایی جنگ جهانی دوم است.

ماونگ زارنی با نقل قول از مورخان و ناظران حقوق بشر، مقیاس هشداردهنده تخریبی که غزه با آن مواجه شده است، قابل مقایسه با ویرانی در سطح اتمی، اما بدون استفاده از سلاح های هسته ای، برجسته می کند.

ماونگ زارنی استدلال می‌کند که تصمیم کمیته جایزه صلح نوبل فقط در مورد بزرگداشت وحشت‌های هسته‌ای تاریخی نیست، بلکه انتقادی از استراتژی‌های جنگ فعلی است که تلفات غیرنظامی را به عنوان «وثیقه» قابل قبول در نظر می‌گیرد. دیدگاه او از درک عمیق درگیری‌های جهانی نشأت می‌گیرد و غزه را نه صرفاً به‌عنوان یک موقعیت جغرافیایی، بلکه به‌عنوان نماینده‌ای از آینده‌ای می‌بیند که اگر قدرت‌های جهانی سرمایه‌گذاری‌های نظامی خود را محدود نکنند، در انتظار آن است.

ماونگ زارنی در پیوند دادن رنج هیروشیما و مصیبت غزه به ما یادآوری می‌کند که پیشرفت‌های فن‌آوری در جنگ نباید بشریت را نسبت به این سؤال اساسی کور کند: «این جنگ‌ها به چه قیمتی به راه می‌افتند؟»

ماونگ زارنی استدلال خود را از طریق چندین لایه اسناد تاریخی، مشاهده، مقایسه آماری، شهادت کارشناس و روایت شخصی ارائه می دهد به نظر می رسد هدف او؛  جلب توجه به مقیاس ویرانی در غزه، برجسته کردن چگونگی تکامل سلاح های متعارف، استدلال برای مداخله فوری بین المللی و حمایت از مقایسه برنده جایزه صلح نوبل است. این مقایسه به دلیل استفاده از نقاط داده خاص و منابع متعدد برای حمایت از استدلال اصلی خود، در عین حال ترکیب مشاهدات شخصی و زمینه تاریخی برای ایجاد تصویری جامع از وضعیت، قابل توجه است. نویسنده این موضوع را هم به‌عنوان یک موضوع بشردوستانه و هم به‌عنوان تفسیری گسترده‌تر در مورد تکامل جنگ مطرح می‌کند، و نشان می‌دهد که تمایز بین سلاح‌های هسته‌ای و متعارف از نظر قابلیت مخرب به طور فزاینده‌ای مبهم شده است.

میماکی به عنوان فراخوانی برای تأمل و در نهایت برای پذیرش بازماندگان هیروشیما توسط جهان عمل می کند: اینکه صلح واقعی مستلزم پایان دادن به جنگ به عنوان وسیله ای برای حل مناقشه است.

گفتنی است کمیته نوبل نروژ جایزه صلح 2024 را به توشیوکی میماکی «به خاطر تلاش‌هایش برای دستیابی به جهانی عاری از سلاح‌های هسته‌ای و به دلیل اثبات اینکه از طریق شهادت شاهدان نشان می‌دهد که سلاح‌های هسته‌ای دیگر هرگز نباید استفاده شود» اعطا کرد.

#ذکریایی